Maður ríður vini sínum
Vegurinn rennur undan mér
og ég renn með rútunni.
Ég er orðinn svo vanur að fara
að mér finnst ég
varla hafa verið
nokkurstaðar
lengur.
Ég var varla kominn út
úr henni í morgun þegar
ég þaut af stað
-afkynlífaður, náði ekki að pakka
-það er eitthvað fjári óréttlátt
við að fá ekki burstaðar í sér
tennurnar að morgni dags.
Og hér er ég mættur í nýtt land
og hér er rúta utanum plussklætt rauðsæti
og hér eru stórar rúður undir landslagið.
Hér er ekki jafn grýtt en svei mér þá
ef trén eru ekki fleiri.
Ég sé ekki neitt fyrir trjátoppum.
Er það þá hingað sem ég er horfinn?
Í þetta skiptið?
Ekki það ég kvarti.
Þetta er ágætt.
Í gær drakk ég frítt
í morgun svaf ég hjá
og í dag er ég
farinn.
Úr ljóðabókinni Heimsendapestir (Nýhil, 2002). kolbrunarskald@hotmail.com