Seiður frá dóttur til móður
Kona þú, sem ólst ást þína
Eilífð gafst og gleði
Sköpun þinni aldrei gleymi
Sár þín, gyðja sem grætur,
gróa senn þótt sárt nú blæði,
sindri tár og stirni á hvarma.
Þú sem þreyttir dimmar nætur
þöglu myrkri í og næði,
hulin mjúkri þoku vorra harma.
Móðir buguð, heyrðu bæn mína:
Bros þitt blítt sem öllu réði,
fegurð aftur færi þessum heimi.
Þessi ein er öll mín þrá:
enn þitt andlit rétt að sjá.
Svo ég gömul fræði forn
finn í mínu minni
magna seiðinn
sorgareiðinn
frið í hjarta svo ég finni
frelsi, kyrrð og sannleikskorn.
Allur mun þinn miski bættur
mistrið, tómið hverfa
Yndislega undravættur
aldrei mun að aftur sverfa.
Legg ég á og mæli um
að megi ljós þitt skína
með heita ást í huganum
Ég yrki um móður mína.
Eilífð gafst og gleði
Sköpun þinni aldrei gleymi
Sár þín, gyðja sem grætur,
gróa senn þótt sárt nú blæði,
sindri tár og stirni á hvarma.
Þú sem þreyttir dimmar nætur
þöglu myrkri í og næði,
hulin mjúkri þoku vorra harma.
Móðir buguð, heyrðu bæn mína:
Bros þitt blítt sem öllu réði,
fegurð aftur færi þessum heimi.
Þessi ein er öll mín þrá:
enn þitt andlit rétt að sjá.
Svo ég gömul fræði forn
finn í mínu minni
magna seiðinn
sorgareiðinn
frið í hjarta svo ég finni
frelsi, kyrrð og sannleikskorn.
Allur mun þinn miski bættur
mistrið, tómið hverfa
Yndislega undravættur
aldrei mun að aftur sverfa.
Legg ég á og mæli um
að megi ljós þitt skína
með heita ást í huganum
Ég yrki um móður mína.