gildran
Við rífumst -
og ástin dregur sæng reiðinnar yfir sig og augu hjartans lokast
þessi svefn veitir enga hvíld,
færir enga drauma og
ástin vaknar þreytt og þvæld að morgni
ófær um að gefa af sér
magnvana
líður hún um daginn eins og draugur, gegnsæ og gleðisnauð
ekki einu sinni reiðin yljar henni lengur
og ástin dregur sæng reiðinnar yfir sig og augu hjartans lokast
þessi svefn veitir enga hvíld,
færir enga drauma og
ástin vaknar þreytt og þvæld að morgni
ófær um að gefa af sér
magnvana
líður hún um daginn eins og draugur, gegnsæ og gleðisnauð
ekki einu sinni reiðin yljar henni lengur
það er vandratað á veginum til sjálfs síns