Frjáls
Stendur hér ein í auðri skólastofu,
upp á stól lykkja um hálsinn,
bandið fast við loftið. Hún heyrir hlátur þeirra, á leið heim.
Þau sem alltaf voru sterk, þau sem stríddu henni og píndu.
Bara að stíga af stólnum, klára þetta þurfa aldrei að hugsa framar,
aldrei þjást, aldrei gráta.
Hún stígur fram, lykkjan herðist um hálsin, myrkrið hvolfist yfir,
það slokknar á meðvitundinni, allt er hljótt.
Hann opnar dyrnar, fer inn í stofuna er að ná í bók.
Hann sér hana þar sem hún hangi í loftinu. Hún virðist svo friðsæl.
Hún sem var svo skrítin, hún sem hann stríddi og píndi.
Hún hengur þarna laus frá öllum sem gerðu líf hennar að helvíti.
Hann losar bandið og leggur hana á gólfið,
setur úlpuna sína undir höfuðið á henni.
Hann lokar augum hennar, það er eins og hún sé bara sofandi.
Lokar dyrunum, skilur hana eftir.
Hér í auðri skólastofu varð hún frjáls.
upp á stól lykkja um hálsinn,
bandið fast við loftið. Hún heyrir hlátur þeirra, á leið heim.
Þau sem alltaf voru sterk, þau sem stríddu henni og píndu.
Bara að stíga af stólnum, klára þetta þurfa aldrei að hugsa framar,
aldrei þjást, aldrei gráta.
Hún stígur fram, lykkjan herðist um hálsin, myrkrið hvolfist yfir,
það slokknar á meðvitundinni, allt er hljótt.
Hann opnar dyrnar, fer inn í stofuna er að ná í bók.
Hann sér hana þar sem hún hangi í loftinu. Hún virðist svo friðsæl.
Hún sem var svo skrítin, hún sem hann stríddi og píndi.
Hún hengur þarna laus frá öllum sem gerðu líf hennar að helvíti.
Hann losar bandið og leggur hana á gólfið,
setur úlpuna sína undir höfuðið á henni.
Hann lokar augum hennar, það er eins og hún sé bara sofandi.
Lokar dyrunum, skilur hana eftir.
Hér í auðri skólastofu varð hún frjáls.