Berlín
(1)
Það er þriðjudagur í október.
Þú ert með hlaupkenndar kinnar,
og sultu niður á höku.
Við klifrum yfir múrsteinsvegg,
sjáum pylsugerðamann sitja í tré.
Hann malar og malar
því hann er orðinn leiður á pylsunum
og hans rauðhærða kona kann ekkert að matbúa
nema osta.
(2)
Það óma valsar út um stofugluggann
hjá þessum óhamingjusömu hjónum.
Ég sé vel að niður kinnar þínar læðist tár
og ég sparka í þig.
Ég er engin dramadrottning.
Svo sé ég mér til mikillar skelfingar að
það er aðeins byrjað að rigna.
Og pylsugerðamaðurinn stekkur úr trénu og hleypur inn.
(3)
Ég tek einn lausan stein úr veggnum
og afhendi þér til minningar um þennan dag
þegar við gægðumst inn í garð í Berlín.