Sjómannssál
Ég vildi alltaf eftir dauðann
Nóatún heim sækja
skoða sali Njarðar mikla
og hitta guðinn sjálfan.
Ég var á sjónum alla ævi
lífsþyrstur og hávær
sigldi glaður um höfin sjö
og dró að landi aflann.
Í höfn eitt sinn að liðnu kvöldi
ég hitti stúlku fagra
hún söng um öldugang og máva
og sendi mér koss að fanga.
Hún sagði mér sögur af Nóa nokkrum
sem sigldi um höfin með syni þrjá
og dýrkaði guðinn í hæstu sölum
Njörður hafði ekki heimfært þá.
Ég tók um hennar nettu hönd
og lagði um fingur fögur bönd
lofaði við hennar guð og ævi
að til hennar alltaf aftur kæmi.
Svo eitt sinn þegar bárurnar köldu
vögguðu mér svo undur létt
ég gaf upp andann og sofnaði hægur
það voru lokinn, ég var allur.
Það heyrði ég alltaf sem ungur maður
að sjómenn yrðu að endalokum
að mávum sem svifu yfir höfunum sjö
og garga í takt við marið.
En ég sit hér nú á skýjabrún
og horfi niður á hafið
dreymi um bárunnar hæstu hæðir
og vil heyra aftur kærleikshjalið.
Og hér eru engin þess konar hljóð
bara gleði, glaumur og gaman
syngja silfurraddaðir englakórar
um guðsins blíðu og gæsku.
En ég sit einn á skýjahnoðra
og hugsa um hinn mikla Njörð
og stúlkuna sem ein nú bíður
bíður eftir sjálf stingast í jörð.
Ég veit hún hérna leitar fyrst
hérna á hún heima
ef ég bara bíð og vona
fæ ég hana og vonarkeim.
En ég vildi alltaf eftir dauðann
Nóatún heim sækja
skoða sali Njarðar mikla
og hitta guðinn sjálfan.
Þeir segja að sálir sem hingað koma
ávallt eiga hér heima
en ég, ég er hafsins maður
því næ bara ekki að leyna.
Svo ég hendi mér af skýi niður
og um hafið bláa syndi
í von um að hann Njörður mikli
að lokum mig í öldunum hitti.
Og ég velkist um í hafsins báru
glaður eins og árin áður
þegar ég í bátnum hýstist
og ég vona, og ég vona.
Ég vona að Njörður mig hitti í báru
og sýni mér sína miklu hallir
þar vaggar hafið kauðum í svefn
og um loftin svífa sjómannssálir.
Nóatún heim sækja
skoða sali Njarðar mikla
og hitta guðinn sjálfan.
Ég var á sjónum alla ævi
lífsþyrstur og hávær
sigldi glaður um höfin sjö
og dró að landi aflann.
Í höfn eitt sinn að liðnu kvöldi
ég hitti stúlku fagra
hún söng um öldugang og máva
og sendi mér koss að fanga.
Hún sagði mér sögur af Nóa nokkrum
sem sigldi um höfin með syni þrjá
og dýrkaði guðinn í hæstu sölum
Njörður hafði ekki heimfært þá.
Ég tók um hennar nettu hönd
og lagði um fingur fögur bönd
lofaði við hennar guð og ævi
að til hennar alltaf aftur kæmi.
Svo eitt sinn þegar bárurnar köldu
vögguðu mér svo undur létt
ég gaf upp andann og sofnaði hægur
það voru lokinn, ég var allur.
Það heyrði ég alltaf sem ungur maður
að sjómenn yrðu að endalokum
að mávum sem svifu yfir höfunum sjö
og garga í takt við marið.
En ég sit hér nú á skýjabrún
og horfi niður á hafið
dreymi um bárunnar hæstu hæðir
og vil heyra aftur kærleikshjalið.
Og hér eru engin þess konar hljóð
bara gleði, glaumur og gaman
syngja silfurraddaðir englakórar
um guðsins blíðu og gæsku.
En ég sit einn á skýjahnoðra
og hugsa um hinn mikla Njörð
og stúlkuna sem ein nú bíður
bíður eftir sjálf stingast í jörð.
Ég veit hún hérna leitar fyrst
hérna á hún heima
ef ég bara bíð og vona
fæ ég hana og vonarkeim.
En ég vildi alltaf eftir dauðann
Nóatún heim sækja
skoða sali Njarðar mikla
og hitta guðinn sjálfan.
Þeir segja að sálir sem hingað koma
ávallt eiga hér heima
en ég, ég er hafsins maður
því næ bara ekki að leyna.
Svo ég hendi mér af skýi niður
og um hafið bláa syndi
í von um að hann Njörður mikli
að lokum mig í öldunum hitti.
Og ég velkist um í hafsins báru
glaður eins og árin áður
þegar ég í bátnum hýstist
og ég vona, og ég vona.
Ég vona að Njörður mig hitti í báru
og sýni mér sína miklu hallir
þar vaggar hafið kauðum í svefn
og um loftin svífa sjómannssálir.