EINN.
Við fyrstu geisla sólar yfir mitt líf varð ljóst að ég var ei sem aðrir
Ég deili ekki með öðrum sín á þennan heim sem varir.
Ástríður mínar eru ekki sóttar að sama brunni
Af sömu uppsprettu brjóst mitt ei sér unni.
Þjakaður af sorg gat ég ekki vakið hjarta mitt,
Guð, til að gleðjast og slá í takt við þitt.
Og alla mína ást með engum getað notið
Það af mönnum er því enn ósnortið
Svo um dögun æsku minnar, við upphaf minnar ólgandi tilveru
var mín vitjað af krafti þaðan sem rætur góðs og ills eru
af þerri dulmögnun ég er undir áhrifum enn
þerra krafta sem skapað hafa alla menn:
Ég var dreginn frá straum að óskabrunni.
Frá þverhníptum hömrum yfir fjallsins minni.
Frá sólinni sem snerist um mig allt um kring
Um haust sem glitraði sem gullið lyng
Frá neistandi eldingu sem tendrast á himni
og þeyttist framhjá veru minni
Frá þrumunnar ógn og vitstola stormi
og skýinu sem umbreytti sínu formi
(þegar allur annar hluti himins var blár)
í púka í sjáöldum mínum.
Ég deili ekki með öðrum sín á þennan heim sem varir.
Ástríður mínar eru ekki sóttar að sama brunni
Af sömu uppsprettu brjóst mitt ei sér unni.
Þjakaður af sorg gat ég ekki vakið hjarta mitt,
Guð, til að gleðjast og slá í takt við þitt.
Og alla mína ást með engum getað notið
Það af mönnum er því enn ósnortið
Svo um dögun æsku minnar, við upphaf minnar ólgandi tilveru
var mín vitjað af krafti þaðan sem rætur góðs og ills eru
af þerri dulmögnun ég er undir áhrifum enn
þerra krafta sem skapað hafa alla menn:
Ég var dreginn frá straum að óskabrunni.
Frá þverhníptum hömrum yfir fjallsins minni.
Frá sólinni sem snerist um mig allt um kring
Um haust sem glitraði sem gullið lyng
Frá neistandi eldingu sem tendrast á himni
og þeyttist framhjá veru minni
Frá þrumunnar ógn og vitstola stormi
og skýinu sem umbreytti sínu formi
(þegar allur annar hluti himins var blár)
í púka í sjáöldum mínum.
Eftir Edgar Allan Poe Þýðing Örn Úlriksson