Getur þú ímyndað þér hvernig það er að hafa ekkert í friði fyrir öðrum? Ekki neitt, ekki einu sinni það sem þú skrifar, og að sjálfstæð barnsleg hugsun þín sé ógn við syndir hinna fullorðnu. Orð þín og barnslegt sakleysi ýfir upp kvöl og kveikir undir báli fyrirlitningar verndarans þér í garð, hún sér svo eftir að hafa alið af sér eitraða ótukttinna sem aldrei mun verða neitt og átti aldrei að verða að sjálfstæðu lífi. Og fátt það sem þú segir eða gerir er talið skiljanlegt eða í takt við kvalafullan fátækan veruleikann sem er „algildur“ í heimi hér! Aldrei fá orð þín og tilfinningar þá athygli og ástúð sem þú leita fetir. Að vinna af kappi að föstu markmiði er ekki í samræmi við hugmyndarfræði mann fyrirlitningarinnar og ef að þú minnist á eitt hvað samskonar, bara takmarksins vegna, er það sagt vera „óráðshugmynd“ og það er hlegið af þér og þú sagður skrítinn eða vitlaus, en líklegast er um báða kostina að ræða. Frændur þínir hrækja aftan á bak þitt þegar þið eruð á leiðinni heim eftir að hafa verið niður við höfn að drepa og pína sjófugla og þeir breiða yfir sök sína, því það er þú sem er sá vondi. Klyfjuð af illgjörðum heimsins læra eldri systkin þín það af styrkri haldleiðslu að þú sért illur, vitlaus og skrítinn vegna þess að þú ert alltaf að hugsa og/eða tala, og þess vegna hata allir í þínu Helvíti þig. Aðeins vegna þess að innra með þér logar kærleiks ljós sem er óslökkvandi sem verður að fyrirlíta, af því að það kastar birtu í átt til þeirra er uggandi eru yfir orðum þínum.
Að hugsa er ekki lengur heimilt vegna þess að hún er orðin full skír fyrir fólk með tæra samvisku sem ber af sér allan skilning á hegðan þinni og háttum og upp fara vaxa hugmyndir um að þú sért andlega vanþroskaður og of virkur og að þín bíði að leggjast í dauðans gröf snemma á lífsleiðinni og það birtir yfir verndaranum sem sér í hugskotum sér syndina deyja hægt og hægt og hugsar það fari að horfa til betri vegar þegar helvítis barnið er dautt. Og öll mannúð hverfur endanlega úr tilvistinni líkt og þegar sólin sest til viðar nema þegar sína þarf alla þá ógæfu er bölvuð þú ótugtin ert hinum fórnfúsa verndara sínum og fólk fer að kenna í brjóst um hana.
Að hugsa! Slíkt er vitanlega engvum, nema stöku vitleysingum er sitja einir inn á skrifstofum sínum gagnslausir mikilvægra fólki sem getur drukkið brennivín og farið ham skiptum frá sárkvöldum mannseskjum yfir í slefandi siðlausa drýsla sem tilheyra undirdjúpunum og kunna hin eina rétta lífsgaldur sem er að lifa í siðspillingu og hórdóm og svo einungis þegja um brot sín á sál og vernd andstyggðarinnar.
En það verður að þvinga helvítissakleysingjann til að halda kjaft hvar sem hann er niður kominn. Ekki skal hann opna munninn án harðrar grimmilegrar andlegrar kúgunar og kinnhesta, þó að það kosti hann lífið, og ef það verðu innan tíðar þá kannski hefst líf mitt á ný, hugsar drottnarinn. En fara verður varðlega þegar barni skal banað með klókindum og siðspillingu vegna þess að drýslar og saurlífskvendi helvítis verða einnig að hlúa að æru sinni á meðal manna og þá eru niðurbrotnir aumingjar gott skjól fyrir veraldarinnar viðbjóðslegu gæsku og þeir vekja líka upp meðaumkun sem er svo góð ef maður á hana ekki skilið. Í huga þessarar syndugu konu er barnið ól varð meðaumkun að samúð og samúð að meðaumkun, hatur af ást og ást að hatri, fyrirlitning varð í sjúkum huga skilin sem gæska og háðung sem blíðuhót og hún óskaði þess að fá að verða aftur ósnert snót er aldrei fékk blíðu hót sem svo óx upp sem hin kolsvarta lastana rót.
Að hugsa færð þú samt í slagtogi við eldir drengi ef að um afbrot, drykkju eða fjáröflun til fíkniefnakaupa er að ræða, sem farinn eru að tilheyra tilvistinni eftir að þér voru gefinn fíkni efni 12 ára gömlum af leiðbeinandi gæsku hönd þíns saklausa bróðir og þú lærir að þá er hugvit ekki illa séð og það má nota þar. Þetta er þitt hlutverk á meðan þú lifir í mannanna vesældar heim, hér er allt í föstuskorðum, hér er allt í „góðu“ svo ekki segja frá kvöl þinni af því að ekki má ógna öruggri stöðu þeirra er telft hafa sakleysingjanum fram sér til hlífðar og upphefðar.
Á meðan þú heldur þinni stefnu í átt að gröfinni er allt stillt og rótt hjá þeim sem einhverja siðferðilega ábyrgð ættu með réttu á velferð þinni að axla. Þetta er þitt líf og ekki skaltu voga þér að gefa þér að sullaralegum tálsýnum eins og þeirri heimsku tálsýn að menntun sé af hinu góða og að það sé gott fólk sem sé menntað, því ekki er það sá veruleiki sem þér var fundinn staður sakir ofdrykkju og andlegrar fátæktar þeirra er höfðu fyrir þér vit.
Þú átt að vita að slíkt fólk ekki metið að jöfnuði við þau skítugu klæði sem þú klæðist í. Vei, þér ef þú vogar þér að gera aðra tilraun til að rísa upp til að brjóta upp yfir þetta fyrirkomulag því þá þurfa þau sem ábyrg eru að axla sjálf okkar klyfjar og blekking sú er að nefnd er hin óvéfengjanlegi sannleikur gæti tekið að leysast upp og ljós þitt Ótuktarinnar gæti farið að vera öllum sýnilegt. Og ef byrðin fer af þér ungum drengnum ertu sakaður um að„kúa“ vegna þess að þú reifst þig lausan frá dauðans greipum svo þú gætir lifa þínu lítilsverða lífi í réttlátri ró. Einn án samúðar því þú fórst frá dýpstu hyljum helvítis og hleyptir birtunni niður í heldýpið.
Þú ógnin sem veittist að öðrum sem barn í tryllingslegri angist og heift á er að sýndist af óskiljanlegri ástæðu eða ónáttúru einni samann, hafði þá eftir allt réttlátan málstað að berjast fyrir...

Þú hafði þér lífið fyrir stefnu og markmið og varðst því að umbreyta þröngri veröldinni kringum sig í takt við heilbrigða skynjun þín og skynsemi og lýsa yfir það bjartan loga sannleikans og axlaðir þínar eyin byrðar...