Andvökusálmur
Svei þér, andvakan arga!
uni þér hver sem má.
Þú hefur mæðumarga
myrkurstund oss í hjá
búið með böl og þrá,
fjöri og kjark að farga.
Fátt verður þeim til bjarga,
sem nóttin níðist á.
Myrkrið er manna fjandi,
meiðir það líf og sál,
sídimmt og síþegjandi
svo sem helvítis bál
gjörfullt með gys og tál.
Veit ég, að vondur andi
varla í þessu landi
sveimar um sumarmál.
Komdu, dagsljósið dýra!
dimmuna hrektu brott;
komdu, heimsaugað hýra!
helgan sýndu þess vott,
að ætíð gjörir gott, -
skilninginn minn að skýra,
skpenunni þinni stýra;
ég þoli ekki þetta dott.
Guðað er nú á glugga;
góðvinur kominn er,
vökumanns hug að hugga;
hristi ég nótt af mér,
uni því eftir fer.
Aldrei þarf það að ugga:
aumlegan grímu skugga
ljósið í burtu ber.
uni þér hver sem má.
Þú hefur mæðumarga
myrkurstund oss í hjá
búið með böl og þrá,
fjöri og kjark að farga.
Fátt verður þeim til bjarga,
sem nóttin níðist á.
Myrkrið er manna fjandi,
meiðir það líf og sál,
sídimmt og síþegjandi
svo sem helvítis bál
gjörfullt með gys og tál.
Veit ég, að vondur andi
varla í þessu landi
sveimar um sumarmál.
Komdu, dagsljósið dýra!
dimmuna hrektu brott;
komdu, heimsaugað hýra!
helgan sýndu þess vott,
að ætíð gjörir gott, -
skilninginn minn að skýra,
skpenunni þinni stýra;
ég þoli ekki þetta dott.
Guðað er nú á glugga;
góðvinur kominn er,
vökumanns hug að hugga;
hristi ég nótt af mér,
uni því eftir fer.
Aldrei þarf það að ugga:
aumlegan grímu skugga
ljósið í burtu ber.