Um flótta lærisveinanna

1.
Þá lærisveinarnir sáu þar
sinn herra gripinn höndum
og hann af fólki verstu var
vægðarlaust reyrður böndum,
allir senn honum flýðu frá,
forlétu drottin hreinan
í háska einan.
Að svoddan skulum við, sál mín, gá,
sjáum hér lærdóm beinan.

2.
Án drottins ráða er aðstoð manns
í engu minnsta gildi.
Fánýtt reynist oft fylgið hans
sem frekast hjálpa skyldi.
Hver einn vill bjarga sjálfum sér
ef sýnist háskinn búinn,
að hendi snúinn.
Far því varlega að fallvölt er
frænda og vina trúin.

3.
Í sama máta sér þú hér,
sál mín, í spegli hreinum
að hryggilegar sé háttað þér
en herrans lærisveinum.
Þeir höfðu leyfi lausnarans
lífi að forða sínu
frá sárri pínu.
Nauðugir misstu návist hans.
Nú gæt að ráði þínu.

4.
Hvað oft, Jesú, þér flúði ég frá
frekt á mót vilja þínum
þá glæpaveginn gekk ég á,
girndum fylgjandi mínum.
Forskuldað hafði ég fyrir það
flóttamaður að heita
til heljarreita.
En þú virtist mér aumum að
aftur í miskunn leita.

5.
Einn varstu, Jesú, eftir því
í óvina látinn höndum,
einn svo ég væri aldrei í
eymd og freistingum vöndum.
Allir forlétu einan þig,
allt svo mig hugga kynni
í mannraun minni.
Ég bið: Drottinn, lát aldrei mig
einsamlan nokkru sinni.

6.
Lærisvein, sál mín, sjá þú þann
sem Jesú eftir fylgdi.
Ranglát ungmenni rændu hann,
rétt nakinn við þá skildi.
Bersnöggur flótti betri er
en bræðralag óréttinda
í selskap synda.
Ávinning lát þig engan hér
í þeirra flokki binda.

7.
Burt þaðan Jesúm færði fljótt
flokkur illræðismanna.
Lamb Guðs saklaust þá leið að nótt
leiddu þeir til kvalanna.
Miskunnarlaus sú meðferð bráð
mér virðist eftir vonum
í náttmyrkrunum.
Þeir hafa bæði hrakt og hrjáð,
hrundið og þrúgað honum.

8.
Í dauðans myrkrum ég, dæmdur þræll,
dragast átti til pínu
en þú tókst, Jesú, son Guðs sæll,
saklaus við straffi mínu.
Þannig tilbjóstu ljóssins leið
ljómandi sálu minni
þó líf hér linni.
Andlátskvölum og kaldri neyð
kvíði ég því engu sinni.

9.
Hröktu því svo og hrjáðu þig,
herra minn, illskuþjóðir,
hér svo nú bæru á höndum mig
heilagir englar góðir.
Mæðusöm urðu myrkrin þér,
mæta létu þig hörðu
og hindran gjörðu,
Guðs dýrðar ljós svo lýsi mér
á lifandi manna jörðu.

10.
Kvalaför, Jesú, þessi þín,
sem þá gekkstu einu sinni,
veri kraftur og verndin mín
svo veginn lífsins ég finni.
Lát ekki djöful draga mig
í dofinleik holdsins blinda
til sekta og synda.
Ég bið af ást og alúð þig
ákefð hans burt að hrinda.

.....................Amen