Um Júdasar iðrun

1.
Júdas í girndargráði
af Gyðingunum fyrst
þrjátíu peninga þáði,
því sveik hann herrann Krist.
Ljóst þegar líta vann,
drottinn var nú til dauða
dæmdur og þungra nauða,
iðraðist eftir hann.

2.
Greitt í musterið gengur,
greinir svo ritning frá,
um silfrið sinnti ei lengur,
senn vill það prestum fá,
sagði með sárum móð:
Ó, hvað ég gjörði illa
þá yfir mig kom sú villa
að sveik ég saklaust blóð.

3.
Liðsemd prestarnir lögðu
litla, sem von var að,
harðlyndir honum sögðu:
Hvað eigum vér með það?
Þú mátt einn sjá um þig.
Silfrinu á gólfið grýtti,
gekk þaðan, mjög sér flýtti,
og hengdi sjálfan sig.

4.
Ráðstefnu herrar héldu,
hættu þar síðast við,
fyrir akur sjálfir seldu
silfrið leirkerasmið.
Áður sagt um það var
í spádómssögnum sönnum.
Sá var vegferðarmönnum
gefinn til greftrunar.
5.
Sjá hér hvað illan enda
ótryggð og svikin fá.
Júdasar líkar lenda
leiksbróður sínum hjá.
Andskotinn illskuflár
enn hefur snöru snúna
snögglega þeim til búna
sem fara með fals og dár.

6.
Ótrú sinn eigin herra
ætíð um hálsinn sló.
Enginn fékk af því verra
en sá meinlausum bjó
forræði, fals og vél.
Júdas því henging henti,
hann fölskum til sín benti
eins og Akítófel.

7.
Fégirndin Júdas felldi,
fyrst var hans aðtekt sú.
Guðs son Gyðingum seldi,
gleymdi því æru og trú.
Svo til um síðir gekk.
Kastaði keyptum auði
þá kvaldi sorg og dauði,
huggun alls enga fékk.

8.
Undirrót allra lasta
ágirndin kölluð er.
Frómleika frá sér kasta
fjárplógsmenn ágjarnir
sem freklega elska féð.
Auði með okri safna,
andlegri blessun hafna
en setja sál í veð.

9.
Annaðhvort er í vonum,
auðurinn fagur nú
hafnar þér ellegar honum
hryggur burt kastar þú
þá dauðinn þrengir að.
Ágirndin ótæpt svelgir,
af því sálina velgir
í köldum kvalastað.

10.
Falsi og fégirnd rangri
forða þér, sál mín blíð,
svo mætir ei ógn né angri
þá að fer dauðans tíð.
Virð lítils veraldarplóg.
Hver sem sér lynda lætur
það lénar drottinn mætur,
sá hefur allsnægta nóg.

11.
Oft Jesús áður hafði
áminning Júdas gjört.
Hrekkvísin hjartað vafði,
hann hélt það einskisvert.
Nú kom þar einnig að,
tilsögn hataði hreina,
huggun fékk því ei neina.
Varastu víti það.

12.
En hvað framleiddi hann illa
áður lífernið sitt.
Þessi þó var hans villa
verri en allt annað hitt
að hann örvænting með
sál og líf setti í vanda.
Synd á mót heilögum anda
held ég hér hafi skeð.

13.
Í drottni ef viltu deyja,
drottni þá lifðu hér.
Til ills lát ei þig teygja,
orð Guðs sé kærast þér.
Sæll er sá svo við býst.
En ef þig ófall hendir,
aftur í tíma vendir,
undan drag iðrun síst.

14.
Brot þín skalt bljúgur játa
en bið þó Guð um náð,
af hjarta hryggur gráta
en heilnæm þiggja ráð.
Umfram allt þenktu þó:
Son Guðs bar þínar syndir
og svo þú miskunn fyndir,
saklaus fyrir sekan dó.

15.
Drottinn, lát mig ei dyljast
dárlega syndir við
þó hér um stund megi hyljast.
Herra trúr, þess ég bið:
Nær heimi fer ég frá
örvænting ei mér grandi,
orð þitt og sannleiksandi
hjartað mitt huggi þá.

.......................Amen