Þá var ég ungur,
er unnir luku
föðuraugum
fyrir mér saman.
Man ég þó missi
mínn í heimi
fyrstan og sárstan,
er mér faðir hvarf.

Man ég afl andans
í yfirbragði,
og ástina björtu,
er úr augum skein.
Var hún mér æ,
sem á vorum ali
grös in grænu
guðfögur sól.

Man ég og minnar
móður tár,
er hún aldrei sá
aftur heim snúa
leiðtoga ljúfan,
ljós á jörðu
sitt og sinna.
Það var sorgin þyngst.

Mjög hef ég síðan
til moldar ganga
ættmenni bezt
og ástvini séð.
Þá vill hugur
harma telja,
þegar böl búið
er brjósti nýtt.

Sá ég hinn góða,
er guði treysti,
ungan og öflgan,
ættjarðar von,
Lárus á bana-
bólstur hniginn,
líki líkan,
er ég land kvaddi.

Sá ég með Dönum
í dauðra reit
Baldvin úr bruna
borinn vera,
fríða, fullstyrka
frelsishetju.
Söknuður sár
sveif mér þá að hjarta.

Sá ég Torfa,
tryggðreyndan vin,
hraustan, hreinskilinn
og hjartaprúðan,
lífi ljúka
og lagðan vera
ættjörðu fjær,
er hann unni mest.

Átti eg eftir
enn í heimi
ungan og fagran
ættarblóma.
Vel mundi kæta,
vel mundi bæta,
laufgrænn kvistur
lágan runna.

Það man ég yndi
öðru meira,
er við Skafta
skilning þreyttum,
eður á vænum
vinafundi
góða, geðspakur,
á gleði jók.

Sá ég þig, frændi,
fræði stunda
og að sælum
sanni leita,
þegar röðull
á rósir skein,
og bládögg beið
á blámi sofanda.

Er þú á hæsta
hugðir speki
og hátt og djúpt
huga sendir.
Of eru myrk
manna sonum,
þeim, er hátt hyggja,
in helgu rök.

Brann þér í brjósti,
bjó þér í anda,
ást á ættjörðu,
ást á sannleika.
Svo varstu búinn
til bardaga
áþján við
og illa lygi.

Nú ertu lagður
lágt í moldu
og hið brennheita
brjóstið kalt.
Vonarstjarna
vandamanna
hvarf í dauðadjúp,
en drottinn ræður.