Söknuður
Man ég þig, mey,
er hin mæra sól
hátt í heiði blikar.
Man ég þig, er máni
að mararskauti
sígur silfurblár.
Heyri ég himinblæ
heiti þitt
anda ástarrómi.
Fjallbuna þylur
hið fagra nafn
glöð í grænum rinda.
Lít ég það margt,
er þér líkjast vill
guðs í góðum heimi:
brosi dagroða,
blástjörnur augum,
liljur ljósri hendi.
Hví hafa örlög
okkar beggja
skeiði þannig skipt?
Hví var mér ei leyft
lífi mínu
öllu með þér una?
Löngum mun ég,
fyrr hin ljósa mynd
mér úr minni líði,
á þá götu,
er þú ganga hlýtur,
sorgaraugum sjá.
Sólbjartar meyjar,
er ég síðan leit,
allar á þig minna.
Því geng ég einn
og óstuddur
að þeim dimmu dyrum.
Styð ég mig að steini,
stirðnar tunga,
blaktir önd í brjósti.
Hnigið er heimsljós,
himinstjörnur tindra. -
Eina þreyi ég þig.
er hin mæra sól
hátt í heiði blikar.
Man ég þig, er máni
að mararskauti
sígur silfurblár.
Heyri ég himinblæ
heiti þitt
anda ástarrómi.
Fjallbuna þylur
hið fagra nafn
glöð í grænum rinda.
Lít ég það margt,
er þér líkjast vill
guðs í góðum heimi:
brosi dagroða,
blástjörnur augum,
liljur ljósri hendi.
Hví hafa örlög
okkar beggja
skeiði þannig skipt?
Hví var mér ei leyft
lífi mínu
öllu með þér una?
Löngum mun ég,
fyrr hin ljósa mynd
mér úr minni líði,
á þá götu,
er þú ganga hlýtur,
sorgaraugum sjá.
Sólbjartar meyjar,
er ég síðan leit,
allar á þig minna.
Því geng ég einn
og óstuddur
að þeim dimmu dyrum.
Styð ég mig að steini,
stirðnar tunga,
blaktir önd í brjósti.
Hnigið er heimsljós,
himinstjörnur tindra. -
Eina þreyi ég þig.