Nýtt Kötukvæði
Ljóð: Marita Lindquist/Ragnar Böðvarsson
Lag: Georg Malmstén
Sjáðu, þarna uppi´ á lofti undir súð
þar á hún litla Kata heima.
Úti´ í garði breiðir úr sér blómaskrúð,
í birkitrjánum þrestir sveima.
Sólargeislar inn á loftið læðast hægt og strjúka
létt um Kötu bjarta hár og kinn svo undurmjúka.
Vorkvöldunum uppi´ á lofti undir súð
mun ekki verða létt að gleyma.
Sumardagar hægt og stöðugt streymdu hjá
og stjörnur haustsins tóku að ljóma.
Marga nótt hjá Kötu enn ég undi þá,
við áttum saman leyndardóma.
Einlæg voru loforðin sem ástfangin við gáfum,
ung og frjáls í haustsins milda rökkri þá við sváfum.
Ljúfar stundir langra nótta liðu hjá,
en loforðin í hug mér óma.
Vetrarkuldinn nálgaðist og nísti jörð
og nepjugrá var hríðarmuggan.
Allt í einu varð hún Kata köld og hörð
og kætin fyrri hvarf í skuggann.
Dyrnar voru lokaðar og leitt mér varð í sinni,
ljóst mér fannst að núna væri annar þarna inni.
Úti’ í garði´ er stólparok og stirðnuð jörð,
ég stari þögull upp í gluggann.